Dywedwch ychydig wrthyf am dy hun

Deuthum ar wyliau i Gricieth am y tro cyntaf pan oeddwn yn bedair oed. Roeddwn gen obsesiwn gyda'r iaith. Rhoddodd fy rhieni un o'r pensiliau i mi gyda'r ‘lle hir’ arno ac yna stopion ni blismon ar y stryd un noson pan oedden ni allan am dro i ddarganfod sut roeddech chi'n ei ddweud mewn gwirionedd. Roeddwn i'n arfer crio pan oeddem yn gyrru adref o Gricieth oherwydd roeddwn i'n ei garu gymaint. Pan ddechreuais i wirfoddoli gyda thîm Cenhadaeth Traeth Scripture Union yn Abersoch fe syrthiais mewn cariad â’r gymuned, gyda’r bobl, gyda’r gwaith ac felly nawr, ar ôl symud i Gymru gyda gwaith naw mlynedd yn ôl, rwy’n byw’r freuddwyd. Dyma fi yn y rhan orau o Gymru yn gwneud y math o bethau dwi wrth fy modd yn eu gwneud. Roeddwn i'n mynd i ddweud “gwneud y gwaith rydw i'n caru ei wneud”, ond rydw i newydd ymddeol. Mae ‘na sylw clasurol o, ‘dydyn ni ddim yn Gymry oherwydd cawsom ein geni yng Nghymru, rydym yn Gymry oherwydd cafodd Cymru ei geni ynom ni.’ Dyna sut dw i’n teimlo. Felly dyna fi, dwi’n meddwl. O, ond mae'n rhaid i mi gael y rhan Iesu i mewn hefyd! Er mai cariad at Gymru ddaeth yn gyntaf, mae cariad Cymru nawr yn canolbwyntio ar y profiadau rydw i wedi’u cael wrth geisio rhannu Iesu gyda phobl. Dwi wir yn byw'r freuddwyd.

Ydy'r eglwys wedi bod yn rhan o dy fywyd erioed?

Cefais fy magu mewn eglwys Fethodistaidd. Aed â ni i oedfa yn y bore, byddai Ysgol Sul yn y prynhawn. Fy Mam oedd yn rhedeg yr adran gynradd a fy nhad oedd yn rhedeg yr adran iau ac yna byddai un ohonynt yn mynd i’r gwasanaeth fin nos. Felly ces i fy magu yn yr eglwys mewn gwirionedd.
Ond dim ond pan es i ffwrdd i'r coleg y dechreuodd hi olygu rhywbeth i mi. Roeddwn i’n meddwl fy mod yn methu adref ond penderfynais yn y diwedd fy mod yn methu fy ‘dragwyddol gartref’. Ar y pwynt hwnnw dechreuais feddwl drosof fy hun pwy oedd Iesu ac, felly, daeth yr eglwys yn rhan o fy mywyd trwy ddewis.

Beth mae dy ffydd yn ei olygu i ti?

Wn i ddim sut rydych chi'n byw hebddo. Rwy'n edrych o ddifrif ar rai pethau y mae pobl yn mynd trwyddynt ac yn meddwl, sut ar y ddaear yr ydych yn gwneud hynny heb wybod bod Duw yno a gyda chi ynddo, heb wybod, er gwaethaf sut y gallai deimlo, fod yna Dduw sy'n eich caru ac sydd â cynllun i chi? Sut ydych chi'n ei wneud?
Wrth yrru o gwmpas yr ardal hon rwy'n edrych ar y harddwch ac yn meddwl, sut na allwch chi feddwl bod rhywun wedi cynllunio a chreu hwn mewn gwirionedd? Ar un olwg yr ateb yw, popeth oherwydd ni allaf ddychmygu bywyd hebddo. Ond, mae yna bwynt lle rydych chi'n meddwl ei fod yn beth dwy ffordd, mae gen i ran i'w chwarae yn hyn hefyd. Roedd moment arswydus pan oeddwn yn gwrando ar rywun flynyddoedd yn ôl yn pregethu am y darn lle gofynnodd Iesu i Pedr, “Ydych chi'n fy ngharu i?” Roedd yn ddychrynllyd oherwydd meddyliais, ‘Os nad wyf yn caru Iesu, a fydd yn troi cefn arnaf?’ Ac ni allaf ddychmygu pa mor ofnadwy fyddai bywyd pe bai hynny'n digwydd. Diolch byth nid wyf yn meddwl mai dyna sut y mae'n ein trin ni am un eiliad. Sut mae pobl yn bodoli hebddo? Dydw i ddim yn gwybod.

Fe wnes ti weithio i Scripture Union am...

Un ar ddeg mlynedd ar hugain!

Beth oeddet ti’n ei wneud o’r blaen a sut mae’r ymdeimlad hwnnw o alw i’r weinidogaeth ordeiniedig wedi datblygu a beth mae’n ei olygu i ti?

Cyn hynny roeddwn yn ffisiotherapydd ac yn gweithio yn y gwasanaeth iechyd am ddeuddeg mlynedd a hanner. Dechreuais ar y tîm cenhadaeth traeth chwe mis ar ôl i mi ddechrau gweithio felly aeth y ddau fath o law yn llaw a byddwn yn trefnu fy ngwyliau er mwyn i mi allu gwneud y genhadaeth traeth. Tyfodd yr ymdeimlad o alw o hynny. Roedd yna bwynt pan oeddwn i’n gwybod, pe bawn i’n gallu gwneud unrhyw swydd, heblaw bod yn ffisiotherapydd, y byddwn i’n hoffi gweithio i Scripture Union. Ac yn awr mae rhyw fath o newid yn yr alwad. Efallai ei fod oherwydd fy mod wedi ymddeol a bod angen rhywbeth arnaf i'w wneud? Dydw i ddim yn meddwl ei fod mewn gwirionedd. Dwi jyst yn meddwl bod yna gynnydd ohono wedi bod. Daeth peth ohono allan o'r pandemig a gweld pobl yn methu â chymryd y Cymun ac roedd yn bwysig iawn iddyn nhw eu bod ar goll. Roedd yna ymwybyddiaeth na allwn, fel person lleyg, gynnig popeth y gallai Duw ei gynnig iddynt. A’r peth arall oedd ymdeimlad o eisiau bendithio pobl na allaf fel person lleyg ei wneud. Mae yna lawer o bobl sy’n cario llawer o euogrwydd o gwmpas, teimlad o, ‘Alla i ddim delio â hyn, mae wedi gwneud llanast arnaf’. I lawer o bobl nad ydyn nhw’n ‘gwneud’ eglwys maen nhw angen rhywun sy’n cael ei gydnabod fel rhywun sydd ag awdurdod i ddweud hynny ar ran Duw. Felly, mae’r ymdeimlad hwnnw o fendith ac ynganu maddeuant yn wirioneddol bwysig. Ond mae wedi cymryd amser hir i gyrraedd lle rydw i nawr.

Beth fyddet ti’n ei ddweud wrth rywun sy’n archwilio’r hyn y gallan nhw ei gynnig i eglwys Dduw?

“Mae hynny'n wych. Beth wyt ti’n meddwl mae Duw yn ei ofyn iti ei gynnig a beth sydd wedi dy helpu di i feddwl hynny? Dywedwch wrthyf sut mae Duw wedi siarad â chi amdano.” Ac yna byddwn yn gofyn â phwy y mae angen iddynt siarad i fynd ag ef ymhellach. A hyd yn oed os nad nawr yw'r amser iawn, daliwch ati i wrando oherwydd pwy a ŵyr i ble y gallai fynd yn y dyfodol.