Dros Ŵyl Bedr eleni yng Nghadeirlan Deiniol Sant ym Mangor, cafodd 14 o bobl ymroddedig, dawnus eu hordeinio neu eu trwyddedu i weinidogaethu.

Fe’u gelwir i “adeiladu corff Crist fel y cyrhaeddwn oll hyd at yr undod a berthyn i’r ffydd ac i adnabyddiaeth o Fab Duw” (Effesiaid 4).

Dyna’u tasg ar y cyd – ond mae gan bob un hefyd eu straeon personol eu hunain am alwad Duw ar eu bywydau.

Yma, cawn sgwrs â Susan am ei galwedigaeth fel Gweinidog Arloesol.

Dywedwch ychydig wrtha’i amdanoch eich hun. Pwy ydy Susan?

Dwi weithiau’n meddwl hynny fy hun. Pa het ydw i’n ei gwisgo heddiw? Ai’r Susan a oedd mewn busnes tan yn ddiweddar ydw i? Ai’r Susan sy’n gweinidogaethu? Ai’r Susan sy’n gyfarwyddwr Cymdeithas R. S. Thomas?

Ond yn fwy o ddifrif, y lle ydw i ar hyn o bryd, dwi’n mynd i gael fy nhrwyddedu fel Gweinidog Arloesol a bu yna rywbeth o’r elfen ‘arloesol’ honno drwy gydol fy mywyd. Mewn cymuned dosbarth gweithiol mae fy nghefndir. Roedd fy nhad yn löwr, fy mam yn wraig ginio mewn ysgol. Pan oeddwn yn ddeunaw oed, rhedais oddi cartref, fwy neu lai, i ‘oleuadau llachar’ Rochdale i ddechrau busnes peirianyddol. Lle bynnag dwi wedi bod mewn bywyd dwi wedi bwrw ymlaen yn llawn egni efo’r hyn rôn i’n ei wneud.

Pa un ydi’ch hoff fisgeden?

Dyna gwestiwn hawdd! Bara ceirch gyda gwraidd sinsir, efo caws glas meddal ar ei ben, a gwydraid o win coch.

A ydy ffydd bob amser wedi bod yn rhan o’ch bywyd?

Mi ges i fy magu yn yr Eglwys Gatholig, yna yn fy arddegau, mi roddais i’r gorau i bopeth i wneud â fy ffydd, crefydd a Duw. Ond pan oeddwn yn dri deg mi ges i fab a gafodd ei eni cyn pryd a dim ond am ugain diwrnod fuodd o gynnon ni. Roedd hynny’n drawma enfawr i fynd drwyddo. Ceisiodd fy mhersonoliaeth arloesol barhau i wthio drwodd ond yn y diwedd mi wnes i daro yn erbyn wal frics ac mi dorrais i lawr. Dyna’r peth cyntaf a ddangosodd i mi go iawn fod mwy i fywyd na dim ond yr hyn sydd gennych yn eich calon, yn eich gyrru ymlaen, mwy na dim ond defnyddio eich deallusrwydd – fod yna ddimensiwn ysbrydol hefyd. Dyna oedd llaw iachusol Duw arnaf ac mi lwyddais i godi allan o hynny. Ac yna roeddwn i’n ôl ar fy llwybr mewn bywyd ond roedd mwy a mwy o brofiadau o Dduw fel petai’n ceisio denu fy sylw a finnau’n meddwl "Waw, ia, mae hynny’n wych, ond mae’n rhaid i mi fynd ymlaen rŵan a gwneud..." Wedi i mi symud i Ben Llŷn cefais wahoddiad gan ffrind o’m dosbarth Cymraeg i fynd i’r eglwys. Yna aeth y ddwy ohonom i aros yn Enlli ac roedd hynny’n brofiad mor ddwys. Roeddwn i’n chwilio efo calon a meddwl agored ac yn meddwl y gallai rhywbeth ddigwydd ond wnaeth o ddim digwydd fel roeddwn i’n disgwyl iddo. Doedd dim llais o’r nefoedd, roedd yn llythrennol yn brofiad o deimlo ‘sylfaen fy modolaeth’ yn codi drwydda’ i. Gwyddwn bryd hynny fod yn rhaid imi gymryd hyn fwy o ddifrif.

Sut ydych chi wedi mynd o’r profiad hwnnw i’ch sefyllfa chi heddiw?

Y peth mawr nesaf a ddigwyddodd oedd i’r Parchg Jim Cotter ddod yn ficer Aberdaron. Byddai rhyw em ym mhob un o’i bregethau, a byddai hynny’n aros efo fi drwy’r wythnos. Mi luniodd o gasgliad newydd o gerddi gan R. S. Thomas ac roedd o ar fin lansio’r llyfr ond mi gafodd ddiagnosis o lewcemia cronig a bu’n rhaid iddo gamu’n ôl o’r weinidogaeth. Mi gynigiais i ddarllen ychydig o gerddi, a chefais fy ysbrydoli i droi hynny’n fyfyrdod gweddigar o amgylch Eglwys Hywyn Sant, ac roedd eraill yn ystyried hynny’n weinidogaeth. Mi wnes i etifeddu mantell Jim i hyrwyddo barddoniaeth R. S. Thomas.

A oes unrhyw beth penodol am gael eich trwyddedu sy’n eich cyffroi?

Galluogi eraill i wneud pethau. Mi ges i f’ysbrydoli pan es i eglwys Fethodistaidd ychydig flynyddoedd yn ôl o weld dynion a merched lleyg ‘cyffredin’ yn gweithio gyda’r Ysbryd, gyda Duw a chyda’i gilydd i arwain gwasanaethau. Rhoddodd hynny weledigaeth imi o’r hyn y gallen ni ei gael yn yr Eglwys yng Nghymru. Dyna pryd ges i’r sgyrsiau â phobl eraill ynglŷn ag arwain gwasanaethau ac felly mi ges fy nghomisiynu i wneud hynny. Yn ddiweddar, roeddwn wrth fy modd gweld rhywun na fyddai wedi cynnig arwain gwasanaeth o’r blaen yn cyflwyno ei hun i wneud hynny. Roedd hynny oherwydd iddi fy ngweld ‘fyny fan’na’ a wedyn meddwl "Os gall Susan ei wneud o, mi alla i!"

Hefyd mae’r gallu i adeiladu pontydd â’r gymuned leol. Dydy o ddim yn hawdd, mae’n dal yn waith caled. Rwy’n cael boddhad mawr ohono ac mae’n rhoi gobaith i mi ar gyfer y dyfodol ynglŷn â sut y gallwn ddenu pobl i mewn.

Beth mae eich ffydd yn ei olygu i chi rŵan o’i gymharu â’r adeg wnaethoch chi daflu ffydd i ffwrdd?

Dydy o i gyd ddim yn dibynnu arna’ i. "Dydy Duw ddim am i ni fod yn beilotiaid solo." Mater ydy o o finnau’n gweithio mewn perthynas â Duw ac eraill yng nghymuned yr Eglwys, yr ymdeimlad o ryfeddod sy’n dod efo hynny. Mae ’na ymdeimlad o fod yn ‘afon Duw’, bod yn y llif – dwi’n gallu gwneud cymaint mwy nag y gallwn i erioed fod wedi ei ddychmygu.

Erbyn hyn mae ymdeimlad bod Duw yno, o ’mlaen i, ac mae pethau’n disgyn i’w lle i’m galluogi i wneud o.

Pe byddai rhywun arall yn meddwl am gyflwyno eu hunain ar gyfer Eglwys Dduw beth tybed fyddech chi’n ei ddweud wrthyn nhw?

Mi allwch chi ei wneud o! Os gallaf fi ei wneud, gallwch chi ei wneud, dewch ymlaen! Byddwn hefyd yn eu sicrhau y bydden nhw’n cael cefnogaeth lawn gan eraill yn y weinidogaeth.