Dros Ŵyl Bedr eleni yng Nghadeirlan Deiniol Sant ym Mangor, cafodd 14 o bobl ymroddedig, dawnus eu hordeinio neu eu trwyddedu i weinidogaethu.

Fe’u gelwir i “adeiladu corff Crist fel y cyrhaeddwn oll hyd at yr undod a berthyn i’r ffydd ac i adnabyddiaeth o Fab Duw” (Effesiaid 4).

Dyna’u tasg ar y cyd – ond mae gan bob un hefyd eu straeon personol eu hunain am alwad Duw ar eu bywydau.

Yma, cawn sgwrs â Alison am ei galwedigaeth fel Gweinidogaeth Teulu.

Dywedwch ychydig wrtha’i amdanoch eich hun.

Ges i ’ngeni a’m magu yn Todmorden sydd yn swyddogol yng Ngorllewin Swydd Efrog, ond rhan o Swydd Gaerhirfryn ydy o go iawn. Gwraig, mam, mam wen, nain, wedi bod yn fydwraig, rhedwr, canwr, rhannwr, gofalwr, rhoddwr... wn i ddim be. Ia, bywyd bendithiol. Rôn i wrth fy modd bod yn fydwraig. Wyddwn i ddim mai bydwraig fyddwn i, er ’mod i am fod yn nyrs erioed, ond dyna oedd yn ymddangos y peth iawn, yn enwedig yn y gymuned. Meddylies i ‘Dyma dwi fod!’ Rhywbeth fyddai pobol eraill yn ei ddweud amdana i ydy nad ydw i’n hoff o newid. ’Mod i’n siarad pymtheg i’r dwsin ac yn mynd ymlaen yn rhy hir!

Beth sydd wedi’ch arwain i’r fan yma felly?

Doedd hi ddim yn hir ers i ’nhad farw ac roeddwn i'n gofalu am fy mam ac yn gweithio fel bydwraig pan ges i wahoddiad i fynd ar gwrs. Cefais fy ngosod i eistedd ar draws y ffordd i Rhys a dyma ni jest yn clicio ’lly. Mi wnaethon ni gyfarfod ychydig wythnosau’n ddiweddarach yn Ffrainc, heb gyfarfod ers y pryd bwyd. Y noson honno yn Ffrainc wnaethon ni jest dweud, "Lle dan ni’n mynd i fyw ’ta?" Roedd hynny 26 mlynedd yn ôl a dyma ni. Dwi’n credu i Dduw ei anfon. Mi brynon ni dŷ yn Aberdyfi a byddai Mam a fi’n mynd i Eglwys Sant Pedr ac yn teimlo bod croeso cynnes i ni yno. Byddai pobol yn gofyn fyddwn i’n ymuno â’r côr bob tro roeddwn i draw a, pan oedd ein mab yn naw oed, symudon ni i fyw yma’n barhaol ac fe wnes i ymroi i fywyd yr Eglwys a dysgu Cymraeg.

Mae mynd o fod yn aelod o’r côr i fod yn drwyddedig yn dipyn o naid. Sut ddigwyddodd hynny?

Pan oedd yr Ardaloedd Gweinidogaeth yn cael eu creu, fe wnes i’r cwrs Arweinydd Addoliad fel y gallwn i gynnig help gydag arwain gwasanaethau. Fe wnes i’r cwrs Gofal Bugeiliol hefyd a gwneud mwy a mwy o bethau. Des i’n ddirprwy warden ac yna soniodd rhywun sy’n dod yma ar wyliau’n rheolaidd am Lanllanast. Roedden ni i gyd yn meddwl tybed pwy fyddai’r un i arwain hynny ac oherwydd fy mod innau yn y pantomeim bob blwyddyn, yn canu ac yn dawnsio ar y llwyfan, mi ofynnwyd i mi! Awgrymodd llawer o bobol fy mod yn fy nghynnig fy hun i fynd ymhellach ond roeddwn bob amser yn dweud "Na, na, na. Dim diolch." Ond yna roeddwn i wedi bod yn meddwl yn ystod y cyfnod clo am yr hyn mae Duw am i mi ei wneud ac yna daeth e-bost gan Dominic ac roeddwn i’n meddwl, "’Rhoswch funud!" ac mi es am dro efo’r ci. Des i’n ôl a’i ffonio a dweud, "Sut alla i ddweud na pan dwi wedi bod yn gofyn?" Roeddwn i’n teimlo gymaint bod Duw yn fy nerbyn ac yn fy nhywys i’r lle iawn y foment honno.

Beth dach chi’n ei hoffi am arwain Llanllanast?

Roeddwn i mor nerfus, wyddoch chi, mae’n beth mawr tydi, y cyfrifoldeb? Dydw i ddim yn un am waith crefft ond daeth pobol eraill ymlaen â’r union sgiliau oedd eu hangen ac roedd yn wych. Fe wnes i’r croesawu a dwi wrth fy modd yn gwneud hynny. Dyma beth rydw i eisiau ei wneud, o fod yn fydwraig. Pwy bynnag sy’n dod drwy’r drws mae’n rhaid i chi wneud iddyn nhw deimlo bod croeso iddyn nhw a’u gwneud yn gartrefol yn syth. A dwi wrth fy modd yn dweud y stori a chael y plant i wisgo amdanynt a chymryd rhan.

Pa un ydi’ch hoff fisgeden?

Sinsir candi bob tro. Does dim ots o ble mae’n dod. Ond dydw i ddim yn eu dowcio yn fy mhaned. Er bod Peter Kaye yn dod o’r un parthau â fi, dwi’m yn ei ddilyn yn hynny!

Beth yw’r peth gorau am fod â ffydd?

Mae’n gyfle i wneud daioni drwy wenu a bod yn neis wrth bobol ar y stryd a chael eich adnabod fel rhywun fydd bob amser yn helpu. Mae’n swnio’n ystrydebol ofnadwy ond dim ond bod yn neis efo’n gilydd. Gair arall sy’ newydd ddod i’r meddwl ydi cynhaliaeth. Mae gen i bobol yn fy mywyd y galla i siarad â nhw ond mae ffydd bob amser yno tydi.

Beth sy’n eich cyffroi fwya’ am gael eich trwyddedu?

Dwi am fod yn gwbwl onest wrth ddweud nad ydw i gant y cant yn siŵr ar hyn o bryd. Roeddwn i’n gwybod mai dyma’r peth iawn i’w wneud nesaf ond dydw i ddim yn gwybod yr ateb. Mae gen i deimlad o dderbyn, mai dyma beth rydw i i fod i’w wneud. Mae ’na rywbeth maen nhw’n ei alw’n syndrom ymhonnwr dwi wir yn medru uniaethu ag o. Byddwn wrthi’n paratoi rhywbeth a byddwn yn teimlo yn y lle cyntaf ddylwn i ddim bod yn gwneud hynny. Mae teimladau’n bwysig i mi a byddwn yn meddwl, "Bydd rhywun yn gofyn rhywbeth i ti" a byddwn i’n teimlo na ddylwn i fod yma mewn gwirionedd. Ond mae’r ffaith bod pobol eraill wedi ei deimlo ac wedi ’nghynnig a bod o’n dod o Dduw yn gadael i mi ddweud, "O, iawn, oce ’ta".

Pa gyngor allech chi ei roi i rywun sy’n meddwl tybed beth arall y gall ei gynnig i Eglwys Dduw?

Gweddïwch am arweiniad a byddwch yn agored i’r arweiniad hwnnw a gall fod yno’n curo ar eich drws ac mae’n rhaid i chi fod yn agored iddo.