I lawer o bobl, gall ofn fod yn ffynhonnell gyson o her ac ansicrwydd. Gall ein hamgylchiadau personol a'r materion sy'n effeithio ar ein cymunedau lleol a byd-eang beri i ni deimlo ofn — ofn am y dyfodol, ofn am ein diogelwch a'n lles. Gall ofn fod yn gatalydd i amheuaeth ac anffyddlondeb, ac yn aml gwelwn hyn yn digwydd mewn materion rhyngwladol ac mewn perthnasau agosach at adref. Gall ofn ein llethu, ein caethiwo.

Ar hyn o bryd, mae’r Eglwys Yng Nghymru yn cynnal sesiynau gwrando mewn perthynas ag undebau or un rhyw; proses i’n helpu i benderfynu beth all yr eglwys ei gynnig yn y dyfodol o ran darpariaethau i gyplau o'r un rhyw, pan ddaw’r ddarpariaeth dros dro bresennol ar gyfer bendithio undebau sifil i ben yn 2026. 

Mae’r cyfarfodydd yr ydym wedi’u cynnal yn Esgobaeth Bangor wedi bod yn hynod bwerus ac emosiynol iawn. Maent wedi bod yn fannau lle mae pobl o gred a phrofiadau gwahanol wedi rhannu eu profiadau personol dwys a’u credoau dyfnaf. Clywsom y gobeithion a fynegwyd gan y rhai sy’n gallu ar rhai na allant dderbyn darpariaethau’r eglwys yn y dyfodol, a’r ofnau — ofn y gallai cyplau o'r un rhyw gael eu gadael heb unrhyw ddarpariaeth ar gyfer eu perthynas, ofnau y gallai'r eglwys fod yn symud i ffwrdd o’r hyn a fwriadodd Duw ar gyfer priodas — a phob peth rhyngddynt. Roedd yn brofiad hynod ostyngedig clywed cymaint o farnau’n cael eu mynegi gyda chymaint o onestrwydd.

Yn bersonol, mae'n ugain mlynedd eleni ers i mi gael y dewrder i wynebu ofn oedd gennyf fy hun — ofn a barodd i mi guddio rhywbeth amdanaf fy hun a oedd yn ffynhonnell o euogrwydd a chywilydd dwfn cyhyd ag y parhaodd yn gyfrinach. Yn ystod fy ngwyliau Nadolig o'r Brifysgol penderfynais ddweud wrth fy nheulu a’m ffrindiau fy mod yn hoyw, ac roedd yn frawychus. Doedd gennyf ddim syniad sut y byddai’r newyddion yn cael ei dderbyn, a pharatoais fy hun ar gyfer y posibilrwydd o gael fy ngwrthod, gan benderfynu aros tan y Flwyddyn Newydd i osgoi difetha’r Nadolig. 

Yn ffodus, cafodd fy natganiad ei groesawu â chariad a derbyniad — profiad nad yw pawb yn ei gael. Fodd bynnag, mae wedi cymryd peth amser i dderbyn fy hun yn llwyr gan fod ofn a hunan-gasineb wedi bod yn gwasgu’r agwedd hon ar bwy ydw i am gyhyd, ac mae'n debyg fy mod dal yn dadorchuddio’r profiad hwnnw. Yn y pen draw, roedd wynebu fy ofn yn brofiad trawsnewidiol — roedd yn teimlo’n ryddhaol.

Daeth Iesu â sicrwydd,heddwch a gobaith newydd.

Un o brif negeseuon y Pasg yw nad yw ofn yn ein dal yn gaeth nac yn cael y gair olaf. Yn y straeon am atgyfodiad Iesu ac yn ystod ei ymddangosiadau wedi’r atgyfodiad, clywn ymadrodd sy'n cael ei ailadrodd: "Peidiwch ag ofni." Yn efengyl Mathew a Marc, mae'r angel yn annog y merched sy'n cyrraedd y bedd gwag i beidio ag ofni, ac wrth i Iesu ymddangos i'w ddisgyblion oedd yn cuddio yn yr oruwchystafell o dan glo, mae'n eu hannog hwythau i beidio ag ofni. Roedd ofn wedi gafael yng nghalonnau dilynwyr Iesu ar ôl ei farwolaeth, ond wrth iddo godi o fod yn farw i fod yn fyw a’i ymddangosiadau dilynol, daeth Iesu â sicrwydd,heddwch a gobaith newydd.

Mae ffydd yn yr atgyfodiad yn rhoi’r dewrder i ni wynebu ein hofnau ac yn ein galluogi i fyw gyda’r hyder bod dim byd y gall bywyd ei daflu atom, nad yw gras Duw yn gallu ein helpu i’w wynebu, neu ein cryfhau i ymdopi, neu ein harwain i ddod o hyd i ateb. Mae’r Iesu atgyfodedig wedi’n rhyddhau o afael pechod a marwolaeth; felly, nid oes gennym ddim i ofni. Yn union fel yn ei ymddangosiad i'r disgyblion ofnus y tu ôl i ddrysau caeedig yr oruwchystafell, mae Iesu yn ymddangos yn y mannau caeedig yn ein bywydau lle rydym yn cuddio mewn ofn, ac mae’n dweud, "peidiwch ag ofni," ac yn ein gwahodd i rannu yn ei fywyd atgyfodedig!