Yn syml iawn, gweddi ydy’n sgwrs ninnau â Duw, a Duw gyda ninnau. Mae gweddi’n gymunedol pan fydwn yn dod ynghyd fel cymuned yn yr eglwys. Mae gwedii hefyd yn bersonol a phreifat, y weddi honno a weddïwn wrth inni weddïo pan fyddwn wrth ein hunain, p’un ai i ddyfnhau ein perthynas ein hunain â Duw, neu ar ran y rhai rydyn ni’n eu nabod a’r byd yn gyffredinol. 

Os ydych chi’n rhan o gymuned eglwys, fe fyddwch chi’n gyfarwydd â’r gweddïau a offrymir yn y gwasanaethau boreol a hwyrol, a’r Cymun Bendigaid. Dyma’r adegau pan ddown ynghyd ac eto’n gweddïo fel un llais, un pobl.

Mae gweddi’n fwy nag offrwm mewn eglwys neu ar y Sul. Mae gweddill dyddiau’r wythnos wedi’u rhoi inni i weddïo hefyd. Adref, fe all ein gweddïau gymryd sawl ffurf:

• Dilyn gwasanaeth dyddiol o weddi bore a hwyr.
• Defnyddio nodiadau darllen y Beibl.
• Gweddïau eiriolaeth dros y gymuned a’r byd yn ehangach.
• Eistedd mewn myfyrdod tawel, mynd am dro.

Dyan hefyd yr adegau hynny a dreuliwn mewn gweddi gyda Duw wrth ein hunain, yn gweddïo dros ein bywydau’n hunain a’n taith ffydd, dros ein pryderon ac am ein gobeithion. Nid ‘gwastraffu amser’ ydy hyn ond gweithred bwysig tu hwnt wrth ddyfnhau ein perthynas â Duw a’n parodrwydd i agor y drws i Dduw i bob rhan o’n bywydau.

Sut i weddïo?

Lle fyddwch chi’n gweddïo? Lle gewch chi lonydd a theimlo’n gyfforddus?

Penderfynwch ‘sut a beth’ fydd eich gweddi, er enghraifft, gweddi dyddiol, gweddïo gyda darlleniad o’r Beibl, gweddïo dros eraill, gweddïo am eich taith bersonol chithau gyda Duw, gweddïo gan ddefnyddio geiriau, cerddoriaeth, celfyddyd, neu mewn tawelwch.

Cofiwch fod â ph[peth fydd arnoch eu hangen wrth law, er enghraifft, Beibl, llyfr gweddi, nodiadau darlleniadau dyddiol, pensiliau, crayonau, papur – bydd yr hyn fydd arnoch eu hangen y dibynnu ar y ffurf o weddi rydych chi am ei dilyn.

Efallai y byddai’n gymorth cynnau cannwyll, neu chwarae cerddoriaeth tawel, gorffwysol yn y cyefndir, nid unrhyw beth fyddai’n tynnu gormod o’ch sylw ond i’ch helpu ail-ffocysu ar weddi pan fo’r meddwl ar grwydr.

Cymerwch eich hamser a gwneud lle i weddi yn eich diwrnod.

Mi all fod yn help anadlu’n araf a phwyllog ychydig o weithiau fel modd i ymdawelu ac ymlacio.

Pa fyddwch chi’n barod, gofynnwch i Dduw fod gyda chi yn eich gweddi, yna dechreuwch.

Gorffennwch pan fo hi’n teimlo’n iawn i chi , gan offrymu’r amser hwnnw i Dduw. Os bu’r weddi yn un bersonol, gall fod yn gymorth gwneud nodiadau, tebyg i ddyddlyfr neu ddyddiadur, i nodi eich meddyliau a’ch teimladau.

Gweddi ar gyfer y Daith Bersonol

Fe ddof o dy flaen, O Dduw, mewn gweddi
â’m meddwl yn llawn meddyliau digymell;
dal nhw ar fy rhan, dyna ‘ngweddi.

Fe ddof o dy flaen, O Dduw, i fod yn llonydd
a thawel nes mod i’n dechrau aflonyddu;
dal fi’n dyner, dyna ‘ngweddi.

Fe ddof o dy flaen, O Dduw, er mwyn teimlo
Dy bresenoldeb ac eto, wele fi’n oedi, yn petruso gadael iti glosio;
dal fi mewn cariad, dyna ‘ngweddi.

Fe ddof o dy flaen, O Dduw, yn wag
ac yn chwilio i gael fy llenwi â thangnefedd;
dal fi’n dynnach, dyna ‘ngweddi.

Fe ddof o dy flaen, O Dduw, dan gredu,
a gwybod dy fod yn clywed fy ngeiriau, ar lafar ac yn y galon;
dal fi’n wastadol, dyna’ ‘ngweddi.

Amen.