Dywedwch ychydig am dy hun

Person milltir sgwâr ydw i. Cefais fy ngeni a fy magu ym Mhenisa’r-waun ym Mro Eryri. Ar ôl gadael ysgol, ac am 31 mlynedd, ymunais â’r diwydiant moduron. Dyna oedd fy mhasiwn i o’r dechrau. Os ro’n ni’n mynd yn ôl rŵan baswn i byth yn mynd i’r un trêd - roedd ceir yn wahanol adeg hynny. Roedd y pasiwn yna pan oeddwn yn blentyn, cael mynd i’r garej lleol efo fy nhad i drwsio ceir.
Ar ôl hynny cefais swydd gydag elusen addysgol yn dysgu sgiliau ariannol a busnes i fyfyrwyr.
‘Rwyf wedi bod yn aelod o gôr Meibion Dinas Bangor am y 5 mlynedd diwethaf, ac yn ddiweddar cefais fy mhenodi yn ysgrifennydd.

Ydi’r Eglwys wedi bod yn rhan o dy fywyd o’r cychwyn?

Cefais fy magu a’n annog o oedran ifanc i fynychu Eglwys Santes Helen yn rheolaidd, yno cefais fy medyddio a’m conffyrmio. Mae’r Eglwys yng Nghymru yn fy ngwaed ac mae Eglwys Santes Helen wedi bod yn rhan annatod o fy mywyd. Wnes i uno â’r PCC pan oeddwn yn 17 oed. Es i i gyfarfod unwaith gyda fy nhad a wnaeth y Deon Bro fy ngwahodd i i ymuno. Mae lot o blant yn dweud bod nhw wedi cael eu gorfodi i fynd ac yn casáu mynd oherwydd eu bod wedi cael eu gorfodi ond 'sgen i ddim teimlad fel ‘na. Roedd yn teimlo yn naturiol ac roeddwn yn mwynhau mynd. Rwy’n cofio ein hen set teulu a fy hen anti oedd y cyntaf i gael ei bedyddio pan agorodd yr eglwys felly mae’n eglwys deuluol i mi. Mae fy ngwreiddiau yna. Mae’n gartref ysbrydol i mi.

Gwnes ti sôn am bwysigrwydd eglwys a’r lleoliad yn eich bywyd. Sut mae dy ffydd yn wahanol i hynny?

Dw i wedi dysgu llawer yn y coleg. Ro’n ni’n teimlo cywilydd braidd, am fy mod i wedi mynychu’r eglwys mor rheolaidd, fy mod i wedi mynd ‘fath a pharot – yn dweud y geiriau yn awtomatig heb feddwl digon. Dw i’n siŵr nad fi oedd yr unig un. Dw i wedi dysgu tomen o stwff yn y coleg ac mae hynny wedi cryfhau fy ffydd. Dw i erioed wedi peidio credu. Dw i’n credu bod Duw yn fy nghynnal i ac yn ateb gweddi. Dw i wedi dod ar draws digwyddiadau yn fy mywyd lle dw i wedi teimlo presenoldeb Duw ac mae fy ffydd felly yn reit gadarn.

Felly, sut wyt ti wedi cyrraedd y pwynt yma o gael dy ordeinio?

‘Rwyf wedi gwrthsefyll yr alwad ers blynyddoedd lawer ond o’r diwedd ‘rwyf wedi ei derbyn.
Fe deimlais yr alwad nôl yn 1983 pan oedd oddeutu 22, wnes i fynd i Fangor gyda’r Parchedig Tegid Roberts i gael sgwrs ond des i o ‘na yn teimlo nad oeddwn yn barod, falle fy mod i yn rhy ifanc ac anaeddfed. Adeg hynny nes i addo i Dduw faswn yn gweithio i’r Eglwys mewn ffordd wahanol gan fod y galwad mor gryf. Bues i’n torri gwair y fynwent, llwyth o waith casglu arian, cynnal gwahanol bethau.
Ar hyd y blynyddoedd mae lot o bobl wedi bod yn gofyn, “Pam na ‘wnei di fynd ymlaen i’r eglwys?” Bob tro dw i wedi dweud nad wyf yn ddigon clyfar a fedrai byth gwneud y gwaith coleg - tynnu’n hyn i lawr. Dw i wedi dweud erioed nad wyf yn ddigon da a bues i’n defnyddio hynny fel esgus bob tro ond aeth yr alwad byth i ffwrdd ac roedd yn ofnadwy o gry’. Roedd ofn arna i wneud camgymeriad hefyd.
Rwy’n teimlo mai rŵan ydi’r amser cywir – ella doeddwn i ddim yn barod yn gynt.

At beth wyt ti'n edrych ymlaen yn y gwaith?

Mewn cyfarfodydd a sgyrsiau gydag Archddiacon Mary fuon ni’n drafod dyfodol yr eglwys a beth oeddwn i am wneud gyda’r eglwys ro’n ni’n teimlo bod tân o’m fewn. Mae’r Eglwys yng Nghymru yn golygu llawer i mi – y sefydliad, y traddodiad a bob dim. Dw i’n teimlo fy mod i’n rhedeg ras relay ac mae’r baton yn fy llaw i a dw i isio pasio hwn, y ffydd Gristnogol, ymlaen i’r genhedlaeth nesaf. Mae’r iaith Gymraeg yn bwysig yn hyn i gyd hefyd – y gallu i weinidogaethu yn y Gymraeg gyda phobl Gymreig. Rwy’n teimlo bod gweinidogaethu yn lleol yn rhan o’r alwedigaeth.

Pa gyngor fyddet ti'n rhoi i rywun sy’n ystyried galwedigaeth gan Dduw?

“Peidiwch amau, peidiwch frwsio’r teimlad o dan y carped.” Byddaf yn rhannu fy nhaith a fy mhrofiad i gyda nhw. Dw i am drïo cefnogi pobl ifanc, Cymraeg i’r weinidogaeth a chwilio am gyfleoedd i wneud hynny’n bosib.